Ομηρικές Κβαντικές Ραψωδίες

«Το βέλος του Χρόνου» Kush

Αναζητώντας τον Ομηρικό Χρόνο με το Τόξο του Απόλλωνος
κάτω από το ΦΩΣ των Ομηρικών Αστεριών….με την Τέχνη του Πολεμιστή.
Ο Χρόνος είναι ένα μέγεθος που η Συνείδηση μετρά αναλόγως του συστήματος αναφοράς, του επιπέδου στο οποίο βρίσκεται, γύρω από τι περιστρέφεται και τι βλέπει και ΟΡΑ σε Ομηρική Όραση εσωτερική και εξωτερική.
Ο Χρόνος είναι ένας κύκλος, μία κίνηση που κάνει η Συνείδηση για να εξελιχθεί.
Με κέντρο τον Ήλιο, ο γήινος Χρόνος για ένα κάτοικο της Γης, είναι περίπου 365 ημέρες αλλά, ο Χρόνος για ένα κάτοικο στον Δία είναι 12 γήινα έτη και στον Ουρανό Άρτεμις 84 χρόνια συναπτά.
Είναι κυκλικός γιατί όλα τα μεγάλα ουράνια σώματα στο σύμπαν είναι σφαιρικά και κινούνται περιστροφικά.

Ο κύκλος χωρίζεται σε 360 μοίρες και το Τόξο του Κύκλου είναι ένα καμπύλο μέρος του.
Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στον κύκλο αλλά για χάρη της μέτρησης και την κατανόησης πρέπει να ορισθεί, όπως και το κέντρο του κύκλου του για να μη χαθεί.
Μπορεί όμως η ακτίνα της αντίληψης να μεγαλώσει και η η κατανόηση να διευρυνθεί.
Ό, τι γεννιέται στη ρωγμή του Χρόνου έχει και τις ιδιότητες της στιγμής του Πατέρα Χρόνου.

Και επειδή ο Χρόνος είναι ο μεγάλος Κρόνος που τρώει τα παιδιά, ό,τι γεννιέται από τον πατέρα γεννήτορα θα απορροφηθεί.
Όμως η Μητέρα Γαία Ρέα θα δώσει μια ευκαιρία στα πιο σοφά παιδιά της, εφ όσον εξάγουν την Σοφία από το βαρύ κεφάλι τους να τον νικήσουν αρκεί να ζητήσουν τη βοήθεια του πρωτογενούς Πυρός του Ήφαιστου με το σφυρί.
Η Σοφία του Κρόνου, η Αθηνά ξαναγεννημένη από το σοφό κεφάλι του Διός αρχίζει τον Χρόνο αντίστροφα να κοιτά καθώς κυλά και το ελιξήριο της Νεότητος Ήβης να κατακτά συμφώνως με τις τρεις βασικές αρχές του πολεμιστή:
Ανακεφαλαίωση
Η δεξιοτεχνία του κυνηγού
Η τέχνη του Ονειρευτή Οραματιστή
“Νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Είναι μια αλήθεια απλή και ουσιαστική.
Ο πολεμιστής είναι επίτευγμα φυσικής νοητικής και ψυχικής υγείας γνώσης και αυτογνωσίας. Οι καταχρήσεις οι υπερβολές οι ελλείψεις δεν έχουν θέση στο μονοπάτι του πολεμιστή γιατί καταστρέφουν το σώμα το μυαλό την ψυχή και τη σύνδεση με την Πηγή.
Το Τόξο λυγίζει όταν ο Νους είναι όρθιος, ορθός, δυνατός,πολυμήτις, νηφάλιος, εύκαμπος, πολύπλευρος, συγκεντρωμένος, ευπροσάρμοστος και συμπεριεκτικός.
Ποτέ όταν είναι μονολιθικός, δογματικός ,στερεότυπος, αδύναμος, σκληρός, δύσκαμπος, αλαζονικός σοβαροφανής διασκορπισμένος, υπερφίαλος μνηστήρας μεγάλος καταχρηστής και δούλος χαμερπής.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ βρίσκεται στη ισορροπία των ακραίων αρνητικών και θετικών δυνάμεων,σύξευξη των δύο ημισφαιρίων, ΑΡΜΟΝΙΑ του εγκεφάλου νοητική.
Έτσι ισορροπεί σε ακροβατικό λεπτό σχοινί περπατώντας στο χείλος μιας αβύσσου, το ενδοΔΙΑΣΤΗΜΑ του οποίου λέγεται Ζωή.

Ποιο είναι το Τόξο;

Ένα Βλέμμα που γνέφει τον Σκοπό και γυρίζει τον τροχό του Χρόνου

σε ρυθμό μαγικά ερωτικό θεατρικό και τραγουδιστικό.

Το τόξο είναι το βλέμμα του Οδυσσέα!

Μια αυτοσυνείδητη ακτίνα φωτός ευθυγραμμισμένη από τα πόδια στη κορυφή Ολυμπιακής νίκης φωτός σε μια Παναθηναϊκή γιορτή!

Ένα βλέμμα που έχει παρατηρήσει ότι έπρεπε να παρατηρηθεί κάνοντας τον γύρο του κόσμου σε ένα μεγάλο Ενιαυτό!

Ένα βλέμμα που έχει χαρτογραφήσει γνωστές και άγνωστες περιοχές του νου και του εαυτού.

Ένα βλέμμα που έχει κολυμπήσει σε βαθιά νερά άγριων θαλασσών

και κυμάτων φοβερών.

Ένα βλέμμα που έχει βουτήξει στην Άβυσσο και έχει επιστρέψει με τρόπαια κεραυνού.

Μία ματιά κοφτερή σαν ατσάλινο σπαθί καθαρή σαν διαυγή αστραπή.

Ένα βλέμμα που διακρίνεται από την λάμψη στο υμένα και είδε

όλα όσα έπρεπε να ειδωθούν.

Το βλέμμα γνέφει την Πρόθεση.

Η Πρόθεση φτιάχνει τον κόσμο και ο Σκοπός τον συγκρατεί.

Όταν ο Νους γίνεται ΤΟΞΟ,

η καρδιά του πολεμιστή είναι το ΚΕΝΤΡΟ του

και το ΒΕΛΟΣ σαϊτιά είναι η ΨΥΧΗ.

Η καρδιά ανήκει στον Απόλλωνα δεν γεράζει ποτέ και ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ είναι ζωντανός πάντα σε μια Ομηρική Σκηνή. Το χειροκρότημα ανήκει στον Ομηρικό της καρδιάς μας Ποιητή.

Στο βλέμμα της Πηνελόπης καθρεφτίζεται η περιφρόνηση, γι’αυτούς που εκπίπτουν συνεχώς στη κατηγορία των δούλων και μνηστήρων και είναι ο χειρότερος θάνατός … αυτό “το καθρέφτισμα”.
Στο βλέμμα του Οδυσσέα “λάμπει” το αδυσώπητο, αυτό που αντίκρισε όταν ατένισε το άπειρο και αναμετρήθηκε μαζί του και είναι αρκετά αποτελεσματικό.
Αυτά τα δύο βλέμματα κρατούν την μοίρα του κόσμου στα χέρια τους κάποια νύχτα που θα είναι η πιο μεγάλη του χρόνου γυρίζοντας τον τροχό στη ιστορία της ανθρωπότητας και του χρόνου.