«ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ, ΤΗΝ ΒΑΘΕΙΑ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΑΝ Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗ ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ, ΟΛΑ ΘΑ ΜΑΣ ΔΟΘΟΥΝ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ.»
«Η επιθυμία που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς έχει κάθε πιθανότητα να εκπληρωθεί»
ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ μπροστά στα μάτια σας. Είχατε το προνόμιο να γεννηθείτε σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας. Μια εποχή όπου όλα αλλάζουν, όπου τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η τύχη είναι εξαιρετική, η περίσταση επίφοβη. Γιατί, όσο ευεργετική κι αν προαναγγέλλεται, κάθε αλλαγή υπόκειται σε αβεβαιότητες, δισταγμούς, αδεξιότητες. Ο εύθραυστος χαρακτήρας της την εκθέτει σε συγχύσεις που μπορεί να αλλοιώσουν την αξία της.
ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΑΣ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ενός απάνθρωπου παρελθόντος. Απ’ αυτό το παρελθόν, δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που θέλει να απαλλαγεί. Στον ανελέητο πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στο παλιό και το νέο, εσείς ξεπροβάλλετε καταμεσής του πεδίου της μάχης. Ένας πολιτισμός καταρρέει, ένας άλλος γεννιέται.
ΣΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΕΝΟΣ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ προστίθεται μια ασύγκριτη ευτυχία: η παρακολούθηση της αργής ανάδυσης μιας κοινωνίας που όμοιά της δεν γνώρισε ποτέ η ιστορία -εκτός αν η ελπίδα, που τρέφουν χιλιάδες γενιές, να διαγάγουν μια μέρα ΜΙΙΑ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΟΝΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ,, είναι μια τρελή ελπίδα.
ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΣΤΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΟΤΕ αυτό που συνήθως θεωρείτο χίμαιρα ή ουτοπία, και να που η πραγματικότητά της υλοποιείται στο εξής μπροστά στα μάτια μας. Μια νέα κοινωνία αναφαίνεται σιγά-σιγά μέσα από την ομίχλη. Ακόμη δεν είναι παρά ένα πρόπλασμα όπου οι καλύτερες προθέσεις συμβαδίζουν με τις χειρότερες. Δεν είναι μόνο ότι βρίσκεστε μπροστά σε μιαν άμορφη μάζα από την οποία μπορείτε να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΟ ΓΛΥΠΤΟ , ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ.
Η κουλτούρα είναι ένας περιχαρακωμένος χώρος, μια εννοιολογική φυλακή που πρέπει να ανοίξουμε. Πώς θα χειραφετηθούμε από τον αλλοτριωτικό χαρακτήρα της, αν δεν απελευθερώσουμε αυτό που εγκλωβίζει θέλοντας να κυριαρχήσει;
Η μαθητεία της ζωής βασίζεται σ’ ένα ζωτικό πάθος: την περιέργεια, την επιθυμία για μάθηση, τη δίψα για γνώση. Η ζωντάνια της ακτινοβολεί μέσα από το θάμβος της παιδικής ηλικίας, πριν το δέλεαρ της εξουσίας, που ενσταλάζεται από μια παιδαγωγική της αρπακτικότητας, την κυριεύσει και την αποστειρώσει.
Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΥΜΦΥΤΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΩΣΕΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. . Θέλουμε ο καθένας να είναι σοφός επειδή το επιθυμεί, όχι για να ικανοποιήσει μια ανάγκη κυριαρχίας. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον γνώστη από το να διασπείρει γενναιόδωρα τη γνώση του σε μια γη που υπόσχεται άφθονη σοδειά;
Οι παλιοί εφιάλτες βασανίζουν ακόμη τα όνειρά μας για αναγέννηση.
ΘΑ ΠΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΟΠΟΥ , ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ.
Ο κυκλώνας της χρηματοοικονομικής κερδοσκοπίας έχει ολοκληρώσει την ισοπέδωση των αξιών του παρελθόντος, τόσο των ανθρώπινων όσο και των απάνθρωπων. Καμία πίστη, καμία ιδέα, καμία συμπεριφορά δεν αντιστάθηκε στο ρεύμα της οικονομίας. Όλα ακυρώνονται και ανταλλάσσονται έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, προς όφελος της μοναδικής απόλυτης αξίας: του χρήματος. Ένα χρήμα τρελό που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και ρημάζει τον πλανήτη με τη φρενήρη επιδίωξή του για βραχυπρόθεσμο κέρδος. Η παράλογη δικτατορία της κερδοσκοπίας εγκαθίδρυσε την κυριαρχία μιας εμπορευματοκρατίας των «τελευταίων ημερών», μιας εμπορευματοκρατίας που θυμίζει την Αποκάλυψη καθώς επιδίδεται σ’ έναν αγώνα δρόμου προς το κενό, τρελαίνοντας και βυθίζοντας στο σκοτάδι τα σώματα και τις συνειδήσεις.
ΜΕ ΜΟΧΛΟ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ΕΙΣΗΛΘΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ
. Το σκάκι παίζεται από έναν ανόητο. Η καλή και η ανάποδη είναι το ίδιο. Δεν υπάρχει πια ούτε πάνω ούτε κάτω, ούτε δεξιά ούτε αριστερά. ΟΛΑ ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ, ΟΠΟΥ Η ΖΩΗ ΕΚΚΕΝΩΝΕΤΑΙ .
Η πλανητική ερείπωση και η προγραμματισμένη εξαφάνιση των ειδών, αυτό είναι το αληθινό κενό. Απ’ όπου περνάει ο μεγάλος οδοστρωτήρας του κέρδους, το χορτάρι δεν βλασταίνει ξανά. Η χρηματοοικονομική δικτατορία δεν υπόσχεται να αφήσει σ’ αυτούς που ονειρεύονται σπορά και σοδειά παρά τη στείρα αγανάκτηση της απελπισίας. Θρησκείες, ιδεολογίες, δοξασίες αποστερήθηκαν σιγά σιγά το περιεχόμενό τους από τη μία και μοναδική θρησκεία, τη μία και μοναδική ιδεολογία, τη μία και μοναδική δοξασία: την παντοδυναμία του χρήματος.
Η εξέγερση των νέων γενεών ενάντια στις σημαίνουσες προσωπικότητες του πολιτισμού, που είχαν διαμορφώσει τις προκαταλήψεις μας, αφομοιώθηκε από το εμπορευματικό σύστημα για να εξυμνηθεί Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ,Ο ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΑ ΑΠΕΡΡΙΠΤΕ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ «ΠΛΟΥΤΙΣΤΕ».
Τα σχολεία δεν προσανατολίζονταν πια στη διάδοση της γνώσης αλλά στον εφοδιασμό των μαθητών με τα όπλα που ήταν απαραίτητα για την κατάκτηση της αγοράς και γι’ αυτόν τον ΑΠΕΧΘΗ ΑΓΩΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ στον οποίο το άτομο κρίνε,ται ανάλογα με την πρόθεσή του να επιτύχει ή να αποτύχει. Βέβαια, ο εμπορευματικός πολιτισμός πάντοτε έδινε προτεραιότητα στην ανταλλακτική αξία, στη ρευστοποίηση. Όμως, παρά την ψυχρότητα που επέβαλλε στις κοινωνικές σχέσεις, τουλάχιστον επιφύλασσε μια θέση στην αξία χρήσης των προϊόντων, στη χρησιμότητά τους.
ΤΟ ΧΡΗΜΑ μόλυνε με αίμα και περιττώματα ό,τι ακουμπούσε, αλλά η οικειοποίησή του επέτρεπε την επιβίωση. Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΑΓΑΘΩΝ ΠΑΡΕΙΧΕ ΜΙΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΔΙΧΩΣ ΧΑΡΑ.
ΩΣΤΟΣΟ , ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ Η ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΤΟΥ.
Η υποτίμησή του δεν υπάγεται πια σε μια περιστασιακή ανωμαλία. αποτελεί το σύμπτωμα της εξελισσόμενης αυτοκαταστροφής του.
Ας δώσουμε πλήρη ελευθερία σ’ αυτή την τόσο ζωηρή περιέργεια της παιδικής ηλικίας, η οποία θα παρέμενε ίδια αν δεν εμφανίζονταν για να την εκτρέψουν και να την διαφθείρουν τα παιχνίδια της κοινής αρπακτικότητας! Ας ξεκινήσουμε με την εξασφάλιση της δωρεάν πρόσβασης στην εκπαίδευση, τη μαθητεία, τα ωδεία και τις ακαδημίες, την ανάγνωση, τα μουσεία, τις εκθέσεις, τις συναυλίες, τις όπερες, τα δημόσια μαθήματα, τα συνέδρια των σοφών και των λογίων! Αν ο καθένας παρέχει ελεύθερα τις γνώσεις του, η απόλαυση της μάθησης θα τροφοδοτήσει την απόλαυση της διδασκαλίας!
ΑΣ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΠΙΝΟΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ. Τα πάντα προσφέρονται, τίποτα δεν οφείλεται, αφού επαφίεται σε μας να δώσουμε αυτό που μας έχει δοθεί. Αυτή είναι η αρχή που θεμελιώνει την ανθρώπινη γενναιοδωρία.
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ , ως ζωή εξοικονομημένη, είναι υποταγμένη στους νόμους του εμπορεύματος. Γι’ αυτό το λόγο το δικαίωμα της επιβίωσης προϋποθέτει αναγκαστικά υποχρεώσεις. Η ΖΩΗ, αντίθετα, δεν γνωρίζει παρά δικαιώματα χωρίς αντίτιμο. Η κυριαρχία της σημαίνει το τέλος της οικονομικής τυραννίας, την ακύρωση του «έχειν», που τείνει το χέρι για να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα.
Εξασφαλίζει κανείς την ευτυχία του όταν δεν υποκύπτει ούτε στον εγωισμό των χειραγωγών ούτε στην εγωπάθεια των στοχαστών. Δεν μπορώ να ενδιαφερθώ παρά για την παράλληλη αλλαγή του εαυτού μου και του κόσμου. Δεν έχω παρά ένα πάθος, κι αυτό περιλαμβάνει όλα τα άλλα, τη θέληση «από τα βάθη της καρδιάς» μου να ολοκληρωθεί αυτός ο αέναος μετασχηματισμός. Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΝ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Είναι αυτό που ο καθένας παραμένει και αυτό που μένει μέσα στον καθένα, όποια προσπάθεια κι αν κάνει για να το αρνηθεί ή να το αγνοήσει.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΤΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.
Θα καταργήσει άραγε την αγροτική και εμπορική επανάσταση που, κάποια όχι και τόσο μακρινή μέρα, του προκάλεσε το τραύμα μιας ιστορίας που φτιάχτηκε από αυτόν και εναντίον του; Για πάρα πολύ καιρό σπαταλήσαμε την ενέργειά μας αγωνιζόμενοι μάταια ενάντια σε μια νοσηρή μοίρα η οποία μας εκμηδένιζε. Θα στρέψουμε τις δυνάμεις μας σε μια νοσηρή μοίρα η οποία μας εκμηδένιζε. ΘΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΥΧΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΠΡΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΖΩΗΣΗ.
Σε αντίθεση με το αηδιαστικό έμεσμα των κοινοτισμών, όπου το άτομο ταυτίζεται με μια θρησκεία, ένα έθνος, μια εθνότητα, μια φυλή, μια ιδεολογία, εννοώ να επαναλαμβάνω ότι δεν υπάρχει παρά μόνο μία ταυτότητα που αξίζει: να είναι κανείς πάνω απ’ όλα ανθρώπινο ον.
Ίσως παρακολουθούμε μια ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ .
Λες και ο θυμός μιας γης για μεγάλο διάστημα πληγωμένης από την εργασία και την απληστία προσδοκά τον αργό κατευνασμό του από την επίδραση μιας συμμαχίας που μέχρι σήμερα ήταν αδιανόητη. Λες και, απελευθερωμένη από την προαιώνια υποδούλωσή της, προαναγγέλλει την ανάσταση αυτού του ζωντανού και ελεύθερου όντος, το οποίο οι άνθρωποι έχουν ενταφιάσει εντός τους. Λες και το τέλος της εκμετάλλευσης του εδάφους και του υπεδάφους, που έχει επιβληθεί από τη θεϊκή εντολή του πνεύματος, σφραγίζει τη ΣΥΖΕΥΞΗ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ.
Λες και η ένωση του ανθρώπινου όντος με το σώμα του και όλα τα χθόνια στοιχεία που το συνθέτουν σπάζει επιτέλους την αλυσίδα, που έχει σφυρηλατηθεί από τη θρησκεία προς όφελος των θεών και των θιασωτών τους, και αφήνει χώρο σε μια ωσμωτική σχέση, σε μια οικουμενική συμφωνία όπου κάθε νότα συνδεδεμένη με το σύνολο ανασυνθέτει το αυθεντικό νόημα του δεσμού.
Ο καλύτερος τρόπος για να μην παραιτηθούμε ποτέ από τις ευεργεσίες της ζωής, είναι να τις επιθυμούμε ακατάπαυστα, λες και θα μπορούσε να μας τις παραχωρήσει συμμετέχοντας σε μια γενναιοδωρία εγγενή στη φύση της.
ΑΣ ΓΙΝΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!!!
Γιατί συναρπάζει χωρίς να αιχμαλωτίζει, δίνει και δεν σφετερίζεται, εξαπλώνει μια προδιάθεση να ευτυχήσουμε που ανακαλεί την ανάγκη να φονεύσουμε.
– Η ΖΩΗ ΠΟΙΟΤΙΚΟΠΟΙΕΙ, Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΠΟΣΟΤΙΚΟΠΟΙΕΙ. Η ποιότητα επικρατεί της ποσότητας. – Η πρόθεση ανοίγει το δρόμο της επιθυμίας. – Αυτό που είναι επιθυμητό από τα βάθη της καρδιάς τείνει προς την εκπλήρωση. – Η επιβίωση δεν αντιλαμβάνεται παρά το πονηρό πνεύμα. Η ζωή είναι ο θρίαμβος του ευαίσθητου πνεύματος.
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΕΤΑΙ Η ΖΩΗ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ!!!
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΟΥ «ΕΙΝΑΙ», ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ «ΕΧΕΙΝ».
ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, έτσι ώστε η απόλαυση της ζωής να αναιρέσει την πληκτική επιβίωση: ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΣΥΝΘΗΚΗ, εκ των ων ουκ άνευ για μια πραγματική ανθρώπινη πρόοδο. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Σκεφτείτε την όταν έρθει η εποχή των αυτοδιευθυνόμενων κοινωνιών! ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ «ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ»
|
ΚΛΕΙΩ 
«» Πώς θα μπορούσα να απευθυνθώ στις κόρες, τους γιους, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου χωρίς να τα συνδέσω με όσους, βυθισμένοι στο ειδεχθές σύμπαν του χρήματος και της εξουσίας, κινδυνεύουν αύριο κιόλας να στερηθούν υποσχέσεις για μια ζωή που προσφέρεται ανεπιφύλακτα με τη γέννηση σαν χάρισμα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα; Αν δεν απεχθανόμουν την ηθική προσταγή, θα μπορούσα να περιοριστώ σε ευγενείς ανθρωπιστικές διακηρύξεις. Ωστόσο, υπάρχει κάποια ασυνέπεια όταν ενισχύει κανείς τις ιερές καλές προθέσεις χωρίς να προφυλάσσεται από τα τέρατα της κοινής βίας, που μπορούν να τις κατασπαράξουν. Η απλότητα του ανθρώπου και του κόσμου όπου προσπαθεί να ζήσει δεν είναι παρά φαινομενική. Η επιφάνεια των όντων και των πραγμάτων έχει την απατηλή αταραξία μιας λίμνης, με το ψάρι που λιμνάζει να παγιδεύεται. Εξάλλου, η εξέλιξη των ηθών και των νοοτροπιών έχει φθάσει σε τέτοιο βαθμό επιτάχυνσης, που στα έγκατα του χθεσινού σκότους μια νέα λάμψη αποκαλύπτει ασυνήθιστες απτές σαφήνειες.
Μια αλλαγή πολιτισμού συντελείται μπροστά στα μάτια σας
Το γεγονός ότι τα γηρατειά και ο θάνατος θα με νικήσουν μια μέρα δεν με έπεισε ποτέ για τον αναπόφευκτο χαρακτήρα τους. Ο εμπορευματικός πολιτισμός εξαπάτησε τον κόσμο και ξεγέλασε τη φύση μηχανοποιώντας το ζωντανό. Να ’μαστε λοιπόν, μπροστά στα τελευταία σκιρτήματά του, αντιμέτωποι με το θλιβερό και γελοίο παράδοξο μιας επιβίωσης πιο άνετης παρά ποτέ και μιας ζωής τόσο ληθαργικής που ένας μακάβριος χορός αρκεί για να την διασκεδάσει. Κάτω από το νυστέρι των επιστημών, η μηχανική του σώματος χάνει σιγά σιγά τα μυστικά της. Η ιατρική βελτιώνει την τέχνη γαλβανισμού της υγείας προκειμένου να εγγυάται στον καθένα μιαν αποτελεσματική απόδοση στην αγορά εργασίας. Οι χειρουργοί της ψυχής δεν υπολείπονται. Όλα θα πήγαιναν καλύτερα αν οι άνθρωποι ήταν αυτοκίνητα των οποίων η λειτουργία θα αποτελούσε υπόθεση ευσυνείδητων και ανταγωνιστικών μηχανικών. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι μηχανικές αντιδράσεις είναι ακριβώς αυτό που διαρρηγνύει και εκφυλίζει την ορμή μας για ζωή. Οι κυρίαρχες θεραπείες αγνοούν και αποκρύβουν σε ποιο σημείο αποτελούμαστε από ανεξερεύνητα σύμπαντα. Μήπως γνωρίζουμε τι κατοικεί εντός μας, προκαλώντας αγωνίες, τρόμους, ευδαιμονίες και ξαφνικές χαρές; Οι σπηλιές μας κατοικούνται από τέρατα που δεν ζητούν παρά την κολακεία. Από πού προέρχονται, αν όχι από τη σοφίτα της μεγάλης μας κατοικίας, όπου ο εγκέφαλός μας δομημένος για να ανακαλύπτει και να γονιμοποιεί τεράστια εδάφη, έχει περιοριστεί σ’ ένα ελάχιστο τμήμα του, αποικισμένος από το αρπακτικό πνεύμα και διαμορφωμένος για να καταστέλλει τις φυσικές παρορμήσεις, τα ζωώδη αισθήματα, τις ηφαιστειώδεις αισθήσεις; Επίσημη ή εναλλακτική, η ιατρική δεν ξεφεύγει απ’ αυτή την οικονομία που υποβιβάζει τη ζωτική δύναμη σε μια επιβίωση επινοημένη από την εργασία. Μόνο η θέληση να δημιουργήσουμε μόνοι μας ένα πεπρωμένο είναι ικανή να δώσει τον λόγο στις άγριες εξάρσεις των απογοητεύσεών μας, προκειμένου να μυηθούν στη γλώσσα του ανθρώπινου χωρίς να χάσουν την ορμή τους. Όχι, δεν είναι εύκολο έργο να αναγνωρίσουμε τις επιθυμίες της και να αποδώσουμε στη ζωή αυτούς που η θλίψη έχει στρέψει στον θάνατο, αλλά είναι ένα πάθος που ζωντανεύει όλα τα άλλα.
Αυτό που ωθεί με τον πιο καθοριστικό τρόπο τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, με οποιοδήποτε πρόσχημα, είναι η ανία, κυρίως η ανία για την αποστέρηση της ύπαρξής τους. Αισθάνονται τόσο στερημένοι από ζωή που δεν τα παρατούν μέχρι να την στερήσουν από άλλους. Η πλευρά του θανάτου, όπου ο καθένας επιδιώκει να γιορτάσει τον γάμο του με το κενό, είναι ισχυρή, κι όμως, η ζωή παραμένει πιο δυνατή. Αυτό είναι το στοίχημα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Πώς θα απαλλαγούμε απ’ αυτά τα δεκανίκια που οι θρησκείες και οι ιδεολογίες πωλούν στους ανάπηρους ακρωτηριάζοντάς τους από την παιδική ηλικία, αν δεν προάγουμε την πεποίθηση –σε σημείο που να διαποτίσει τη σκέψη, το σώμα και τα ήθη– ότι η ζωή δεν είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, ότι τίποτα σ’ αυτή δεν είναι εμπορεύσιμο, ότι δεν παραχωρεί καμία θέση στην ενοχή ή την εξιλέωση. Μόνο η ζωή σπέρνει απλόχερα, προκειμένου σε κάθε σπόρο ο καθένας να καρποφορεί την ανθρώπινη ποιότητά του.
Μακάρι να μπορείτε, όποιες κι αν είναι οι ανησυχίες σας, να εναρμονίσετε τα πάθη σας και να ανακαλύψετε εντός σας τον πόλο έλξης απ’ όπου ακτινοβολεί και μεταδίδεται η αρμονία του κόσμου. Το Μέγα Έργο της υπαρξιακής αλχημείας είναι η μεταμόρφωση και ο εξευγενισμός κάθε στιγμής. Όποιος μαθαίνει να αγαπάει τον εαυτό του δεν έχει ανάγκη από μαθήματα για να αγαπάει τους άλλους. Η ευτυχία που εξαπλώνεται απομακρύνει την κακοτυχία. Μόνο μεταλλασσόμενη σε «έχειν» προκαλεί τον μνησίκακο φθόνο και καταστρέφεται.
Μέσα από αμφιβολίες και ψηλαφήσεις, μερικές πρακτικές αφαιρέσεις με βοήθησαν να διανύσω λιγότερο τυφλωμένος τον υπαρξιακό λαβύρινθο, όπου το σώμα και η συνείδησή του επιδιώκουν να ενωθούν σε μια ορμή ζωής για να διαρρήξουν τη συνωμοσία αυτού που τα διαχωρίζει και τα καταστρέφει. Αυτές δεν προέρχονται ούτε από τη σολομωνική ούτε από κάποιο βιβλίο συνταγών. Η ανακούφιση που μου έχουν προσφέρει θα δυναμώσει αν επωφεληθεί από αυτά που θα κάνετε. – Επιθύμησε τα πάντα, μην περιμένεις τίποτα. – Μην παίρνεις τα μέτρα ούτε από τους άλλους ούτε από τον εαυτό σου. Καμία ζωή δεν είναι μετρήσιμη. – Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με τίποτε και με κανέναν. Κάθε ον είναι μοναδικό. Μόνο το «έχειν» χρησιμοποιεί ζυγαριά και ζυγίζει τον καθένα λες και είναι εμπόρευμα. – Να είσαι το ανθρώπινο ον που γίνεσαι. – Η ζωή σού δίνει αυτό που της δίνεις. – Να είσαι σε προσφορά, ποτέ σε ζήτηση. – Η βιωμένη αυθεντικότητα δεν δεσμεύεται από καμία αναπαράσταση.» ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ
Για μια γιορτινή κοινωνία
Οι γιορτές μας, τις περισσότερες φορές, δεν είναι παρά μια ανακούφιση απαρηγόρητων καρδιών. Γεννιόμαστε για μια κοινωνία όπου η χαρά της ζωής αντιμάχεται σθεναρά αυτό που την εμποδίζει. Η γιορτινή ζωή δεν μπορεί να συγχέεται με αυτές τις ενθουσιώδεις εκρήξεις που ξεπληρώνονται με απογοητεύσεις και κακοτυχίες. Δεν βολεύεται με αυτούς τους μακαρισμούς που, συλλέγοντάς τους, προαισθανόμαστε ότι γρήγορα θα μαραθούν, τόσο επιτηδευμένη είναι η ικμάδα τους. Δεν λογαριάζεται με το μέτρο της ενατένισης. Πολύ περισσότερο, δεν συμβιβάζεται με αυτόν τον ηδονισμό τον οποίο, γνωρίζοντας ότι η πλήξη σκοτώνει, πιστεύει ότι θα ξεγελάσει καταβροχθίζοντας απολαύσεις στο ποτήρι, το πιάτο και το κρεβάτι του επικείμενου θανάτου.
Είναι ένα συνεχές ρεύμα που μεταφέρει, γονιμοποιεί και νοηματοδοτεί κάθε τι που μας κινητοποιεί. Διεκδικεί μια κοινωνία όπου θα εξαπλώνεται απλόχερα αυτή η ανθρώπινη γενναιοδωρία την οποία, πλούσιοι ή φτωχοί, όλοι επιθυμούν κάποια στιγμή. Έχει ανάγκη να δημιουργήσει μια αφθονία αγαθών που θα βασίζεται στον πλούτο του «είναι», αυτόν που δεν αντιλαμβάνεται το «έχειν» παρά μέσα από την απόλαυση να το διασκορπίσει.
Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει όντως να εγκαθιδρυθεί, στα ερείπια της εμπορευματικής τυραννίας, αυτή η γενικευμένη αυτοδιαχείριση –με όποιο όνομα κι αν της δώσετε–, η οποία θα θέσει τις βάσεις για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία, μια κοινωνία όπου το χρήμα θα έχει εξαφανιστεί, όπου θα υπηρετούμε τον εαυτό μας υπηρετώντας τους άλλους, όπου ο καθένας θα έχει την επιλογή να προσφέρει και να προσφερθεί, χωρίς καμία θυσία, όπου η αλληλεγγύη θα διαχέει αυτές τις μικρές χάρες της φιλικής γενναιοδωρίας: «Σου αρέσει αυτό το κολιέ; Δικό σου». «Σου αρέσει αυτό το αντικείμενο; Πάρ’ το, σ’ το δίνω».
«Δεν έχω παρά τη φιλοδοξία να διατηρηθώ στους αιώνες με τη μορφή αυτού του διαχρονικού και φευγαλέου χαμόγελου με το οποίο ο Λούις Κάρολ περιβάλλει τον γάτο του Τσεσάιρ.8 Περιμένετε τη στιγμή που θα εμφανιστεί, όταν θα ανοίγετε αυτόβουλα το δρόμο σας σ’ έναν κόσμο όπου το είναι θα έχει αντικαταστήσει το έχειν.»
«Να ξεκινάς απ’ την αρχή» Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ
ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ -ΣΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΝΑΛΑΜΠΗ- ένα σημείο συγχώνευσης όπου οι αισθήσεις και η συνείδησή τους φωτίζουν ξαφνικά τους δαιδάλους του λαβύρινθού μας, τοποθετώντας μας στο κέντρο, στο σημείο όπου ακριβώς η ατομική μας θέληση για ζωή ανακαλύπτει την πηγή της σε μια συλλογική θέληση για ζωή».
«ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΜΕ από τις ατέρμονες σοφιστείες που μας κληροδότησε ο παλιός κόσμος, πάνω στην τέχνη του να πεθάνεις και την επιστήμη του να βασανίζεσαι. Πόσα θα είχαμε να κερδίσουμε, αντίθετα, από τις απορίες της νεαρής ηλικίας -για το χρώμα του ουρανού, την απαλότητα του αέρα, την καταιγίδα, τη θύελλα- αφού είναι παραδεκτό ότι η γνώση της γης είναι αδιαχώριστη από τη γνώση του σώματος;
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ, παιδιά χαμένα στην ώριμη ηλικία, με επουλωμένη την πληγή των ατελών απαντήσεων, ώστε θα ήταν παρήγορο αν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι καιρό κάνει μέσα μας και πόσο χρόνο χάνουμε, μην έχοντας διδαχθεί πότε και πώς να τον αλλάξουμε».
«ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ παρά ένα ταξίδι στο σώμα. Η οδύσσεια της επιθυμίας ανακαλύπτει την πολυμορφία των κόσμων».
«ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ των ήρεμων θαλασσών. Υπάρχει περισσότερη αγαλλίαση στο να παίζεις με τις καταιγίδες, να τις κατευνάζεις εξαντλώντας τη λύσσα τους, να τις διοχετεύεις προς άλλες ακτές. Το πάθος διδάσκει να ξεκινάς τα πάντα απ’ την αρχή».
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ τις ανατροπές που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να προκαλούμε; Το να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο σαν χώρο απόλαυσης, προϋποθέτει μια ριζική αλλαγή στην αντίληψη του χρόνου. Πρέπει να αποδεσμευτούμε από τον ρόλο της γραμμικότητας, της αλληλοδιαδοχής παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, για να εισέλθουμε στον χωροχρόνο της επιθυμίας, μιας σπειροειδούς γραμμής όπου ασκείται η έλξη των αναλογιών και μέσα στην οποία θα πρέπει να μάθουμε να κινούμαστε».
«ΟΠΩΣ Η ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΕΙ τις συγχορδίες της γης και των εποχών, θα μάθουμε μια μέρα να παίζουμε με τις καταστάσεις συνείδησης του σώματος, σύμφωνα με τις ποικίλες δυνάμεις που ασκεί πάνω του η ζωή».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ραούλ Βανεγκέμ, Η μουσική του ζώντος, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
Ο δυτικός πολιτισμός είναι πολιτισμός εργασίας […] Με τη βαθμιαία εξαφάνιση της καταναγκαστικής εργασίας, ο έρωτας καλείται να ανακτήσει το χαμένο του έδαφος. Και αυτό κρύβει πολλούς κινδύνους για κάθε μορφή εξουσίας. Επειδή ο έρωτας είναι ενωτικός, είναι και ελευθερία του πολλαπλού. Δεν υπάρχει καλύτερη προπαγάνδα για την ελευθερία από την γαλήνια ελευθερία της απόλαυσης […]”
Ο Ραούλ Βανεγκέμ (21 Μαρτίου 1934) είναι Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος. Σπούδασε λατινική φιλολογία στις Βρυξέλλες, δίδαξε στο πανεπιστήμιο και συμμετείχε στην Καταστασιακή Διεθνή από το ’61 ως το ’70. Μέχρι σήμερα έχει γράψει περισσότερα από 30 βιβλία, ανάμεσά τους τα: Βασικές κοινοτοπίες, Η βίβλος των Ηδονών, Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπινου όντος, Η επανάσταση της καθημερινής ζωής. Ο Βανεγκέμ στα έργα του απορρίπτει την ηθική της εργασίας και ασκεί έντονη κριτική στον καπιταλισμό και τον σύγχρονο κόσμο, θεωρώντας ότι οι αυταπάτες εμποδίζουν τη δημιουργία και καλεί σε μια αλλαγή προοπτικής. Ο Βανεγκέμ συνεχίζει να γράφει βιβλία, προωθώντας την ιδέα μιας ελεύθερης και αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας.
Παρουσίαση
Αισθάνθηκα αυτή τη νέα πνοή που διεγείρει -όχι μόνο στα παιδιά και τα εγγόνια μου, αλλά και σε ολοένα και περισσότερους νέους ανθρώπους- τη θέληση να θέσουν τις βάσεις για πραγματικές ανθρώπινες αξίες (την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα, τη γενναιοδωρία, τη γνώση, την επανεφεύρεση του έρωτα, τη συμμαχία με τη φύση, τη γιορτινή γοητεία της ζωής), σε ρήξη με τις πατριαρχικές αξίες (την ηγεμονία, τη θυσία, την εργασία, την ενοχή, τη δουλεία, την πελατειακή σχέση, τη συγκράτηση και απώθηση των συναισθημάτων), οι οποίες ουσιαστικά βασίζονται στην αρπακτικότητα, το χρήμα, την εξουσία και αυτόν τον διαχωρισμό από το είναι, απ’ όπου πηγάζουν ο φόβος, το μίσος και η περιφρόνηση του άλλου.
Στη σκιά των μέσων ενημέρωσης που την αγνοούν κατ’ επάγγελμα, μια ζωντανή κοινωνία οικοδομείται παράνομα κάτω από τη βαρβαρότητα και τα ερείπια του παλαιού κόσμου. Δεν είναι ανώφελο να δείξουμε με ποιο τρόπο εκδηλώνεται και πώς θα προχωρήσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Προλεγόμενα
-Μια αλλαγή πολιτισμού συντελείται μπροστά στα μάτια σας
-Οι παλιοί εφιάλτες βασανίζουν ακόμη τα όνειρά μας για αναγέννηση
-Ο σεισμός της Γαλλικής Επανάστασης
-Η παγίδα του ελεύθερου εμπορίου
-Από τον παραγωγισμό στον καταναλωτισμό
-Η ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευημερίας
-Ο καταναλωτισμός ισοπέδωσε όλες τις αξίες προς όφελος της εμπορευματικής αξίας
-Η επανάσταση της καθημερινής ζωής
-Ο χρηματοοικονομικός καπιταλισμός ή το χρήμα της κεντρικής αποχέτευσης
-Υπέρ και κατά της κουλτούρας
-Τον αφέντη της σκέψης διαδέχεται ο σκλάβος δίχως σκέψη
-Η λαϊκιστική οπισθοδρόμηση, η κουλτούρα του τίποτα και η αποκτήνωση των μαζών
-Συνείδηση και συναισθήματα
-Η διανοητική κηλίδα αίματος
-Η ιδεολογία, ασθένεια του ανθρώπου
-Ο άνθρωπος της μνησικακίας ή η εκδίκηση του στερημένου από τις επιθυμίες του σώματος
-Η τελευταία σύγκρουση περιορίζεται σ’ έναν ενδημικό πόλεμο που αντιπαραθέτει στην πλευρά του θανάτου την πλευρά που τάσσεται με τη ζωή
-Μια νέα αγορά ηλιθίων: ο οικολογικός νεοκαπιταλισμός
-Η συνειδητοποίηση η δική μας και του κόσμου είναι αυτό που λείπει περισσότερο
-Για να απαλλαγούμε από ένα απάνθρωπο παρελθόν
-Να αντλήσουμε από το παρελθόν τη γραμμή ζωής που έχει κρύψει
-Η αγάπη για τη ζωή δεν έχει καμία ανάγκη από ηθική
-Η υπέρβαση της επιβίωσης προϋποθέτει τη γέννηση ενός τρόπου ζωής
-Είστε τα παιδιά μιας αιώνιας άνοιξης
-Ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι αγώνας ενάντια στον θάνατο
-Για μια γιορτινή κοινωνία
Παράθεμα: ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ | Πύλη Ιάσωνος και Ρέας