«Αλλά τα πρωινά τι όμορφα που μυρίζει η Γη και αξίζει να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι ,ειδικά όταν κρατάς μέσα σου την ανάμνηση από το χεράκι ενός παιδιού που σε κρατούσε σφιχτά και σε φώναζε Νίνι. Αφιερωμένο στον ανιψιό μου ΚΚ, που τώρα πια μεγάλωσε..»
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου `ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη» Τασος Λειβαδίτης
ΚΛΕΙΩ 
Βανεγκέμ: «Να ξεκινάς απ’ την αρχή»
«Το να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο σαν χώρο απόλαυσης προϋποθέτει μια ριζική αλλαγή στην αντίληψη του χρόνου»
«ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ -ΣΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΝΑΛΑΜΠΗ- ένα σημείο συγχώνευσης όπου οι αισθήσεις και η συνείδησή τους φωτίζουν ξαφνικά τους δαιδάλους του λαβύρινθού μας, τοποθετώντας μας στο κέντρο, στο σημείο όπου ακριβώς η ατομική μας θέληση για ζωή ανακαλύπτει την πηγή της σε μια συλλογική θέληση για ζωή».
«ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΜΕ από τις ατέρμονες σοφιστείες που μας κληροδότησε ο παλιός κόσμος, πάνω στην τέχνη του να πεθάνεις και την επιστήμη του να βασανίζεσαι. Πόσα θα είχαμε να κερδίσουμε, αντίθετα, από τις απορίες της νεαρής ηλικίας -για το χρώμα του ουρανού, την απαλότητα του αέρα, την καταιγίδα, τη θύελλα- αφού είναι παραδεκτό ότι η γνώση της γης είναι αδιαχώριστη από τη γνώση του σώματος;
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ, παιδιά χαμένα στην ώριμη ηλικία, με επουλωμένη την πληγή των ατελών απαντήσεων, ώστε θα ήταν παρήγορο αν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι καιρό κάνει μέσα μας και πόσο χρόνο χάνουμε, μην έχοντας διδαχθεί πότε και πώς να τον αλλάξουμε».
«ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ παρά ένα ταξίδι στο σώμα. Η οδύσσεια της επιθυμίας ανακαλύπτει την πολυμορφία των κόσμων».
«ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ των ήρεμων θαλασσών. Υπάρχει περισσότερη αγαλλίαση στο να παίζεις με τις καταιγίδες, να τις κατευνάζεις εξαντλώντας τη λύσσα τους, να τις διοχετεύεις προς άλλες ακτές. Το πάθος διδάσκει να ξεκινάς τα πάντα απ’ την αρχή».
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ τις ανατροπές που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να προκαλούμε; Το να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο σαν χώρο απόλαυσης, προϋποθέτει μια ριζική αλλαγή στην αντίληψη του χρόνου. Πρέπει να αποδεσμευτούμε από τον ρόλο της γραμμικότητας, της αλληλοδιαδοχής παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, για να εισέλθουμε στον χωροχρόνο της επιθυμίας, μιας σπειροειδούς γραμμής όπου ασκείται η έλξη των αναλογιών και μέσα στην οποία θα πρέπει να μάθουμε να κινούμαστε».
«ΟΠΩΣ Η ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΕΙ τις συγχορδίες της γης και των εποχών, θα μάθουμε μια μέρα να παίζουμε με τις καταστάσεις συνείδησης του σώματος, σύμφωνα με τις ποικίλες δυνάμεις που ασκεί πάνω του η ζωή».
Το βιβλίο του Ραούλ Βανεγκέμ, «Η μουσική του ζώντος.»